... Μα ο εαυτός μου μιά βραδιάν εμπρός μου θα υψωθεί και λόγο, ως ένας δικαστής στυγνός, θα μου ζητήσει, κι αυτό το ανάξιο χέρι μου που τρέμει θα οπλιστεί, θα σημαδέψει, κι άφοβα το φταίχτη θα χτυπήσει... {ποίηση Νικόλας Καββαδίας}
Τρίτη 5 Οκτωβρίου 2010
ΟΤΑΝ ΠΕΘΑΙΝΕΙ ΕΝΑ ΠΑΙΔΙ ΤΟ ΣΥΜΠΑΝ ΓΚΡΕΜΙΖΕΙ Τ ' ΑΣΤΡΑ ΤΟΥ ΑΠΟ ΘΥΜΟ...!!!
http://www.youtube.com/watch?v=uotYy9_O_Gw
ΕΝΑ ΑΣΤΕΡΙ ΓΚΡΕΜΙΣΤΗΚΕ ΑΠΟ ΤΟ ΣΥΜΠΑΝ ΑΠΟΨΕ ΠΟΥ ΠΕΘΑΝΕ ΕΝΑ ΠΑΙΔΙ...
Στο διάβα της νύχτας, απόψε την αστρόσκονη ,
να πιάσω δε μπορώ , για να την κάνω ξανά ζωή...!
Στο βάθος της ψυχής μου...
Σκοτάδι, γεμάτο θάνατο...
Και συνηθίζουν τα μάτια στο σκοτάδι...
Συνηθίζουν τα μάτια στο θάνατο...
Πιάνω γκρίζα αστέρια στο διάβα της μαύρης νύχτας, απόψε.
Στέλνω θυμό στον Ουρανό...
Στους αμπελώνες της κόλασης που ονομάζουν
οι άνθρωποι μνήμη...έστησαν τρελλό χορό οι αιώνιοι σκοτεινοί Θεριστές του Χάρου...
Κι αφήνω τη σιωπή μου πικραμένη εκεί να στέκει.
Τη σιωπή μου...Γεμάτη απο ΘΥΜΟ...
Με των δήθεν Μεγάλων κι Ελεύθερων μικρών αυτού του κόσμου...
Με τη δική τους ενοχή να στερεώνουν
τις φτερούγες τους πάνω στα σύρματα της ευλογίας
ενός Θεού τους
που δεν χρεώθηκε Δικαιοσύνη...
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου